Op mijn 36ste ben ik gediagnostiseerd met diabetes type 2. Ik loop er dus al een tijdje mee rond en gebruik er ook al jaren medicatie voor. Jaren lang heb ik dat kunnen beperken tot orale medicatie maar in 2014 kon ik er niet meer onderuit en ben ik gestart met het dagelijks
injecteren van medicatie en dat gaat prima. Tot ik vorige week te horen kreeg dat dat medicijn niet op voorraad is bij de apotheek en omdat niet bekend wanneer dit ooit weer geleverd zal worden, werd mij geadviseerd om bij de arts een alternatief te vragen. Vandaag ga ik daarmee starten. Lekker boeien zul je denken, maar sinds de gebeurtenis van afgelopen voorjaar ben ik toch wel wat voorzichtiger in het zomaar nemen van andere medicatie.
Vage klachten
Mijn arts vond mijn bloedsuikers te hoog en stelde voor om een ander medicijn te proberen. Eerlijk gezegd was ik er een beetje terughoudend over, maar ik wilde ook niet meteen die deur dichtgooien dus vooruit. Een week nadat ik het eerste tabletje had geslikt heb ik me op mijn werk moeten ziekmelden met nogal vage klachten; duizelig, hoofdpijn, wazig zien, zwalken en geen trek in eten. Deze klachten werden alleen maar erger en uiteindelijk ben ik een paar dagen later naar de huisarts gegaan. Nou ja, ik ben er naar toe gebracht want ik kan me er zelf niets meer van herinneren. De huisarts heeft een ambulance gebeld en die hebben mij naar het ziekenhuis gebracht. Op de spoedeisende hulp hebben ze na allerlei onderzoeken geconstateerd dat ik leed aan ketoacidose, een toestand waarin je bloed verzuurd en uiteindelijk je lichaamsfuncties uitvalt. Alle energie in je lichaam wordt dan aangewend om de organen aan de gang te houden waardoor mijn energie level inmiddels was gezakt naar 2%. Daarom kan ik me er niets van herinneren, omdat mijn lichaam al mijn energie nodig had om mij in leven te houden.
Herstel
Na een paar dagen op de intensive care afdeling was ik buiten levensgevaar en weer een beetje bij mijn positieven, waarna ik naar de verpleegafdeling werd verplaatst. Daar heb ik een heel circus van specialisten voorbij zien komen. Ik heb gesprekken gevoerd met een diëtiste, oefeningen gedaan met een fysiotherapeut, uitleg gehad van een diabetesverpleegkundige en iedere dag een andere internist aan mijn bed. Door de internist werd mij duidelijk gemaakt dat de toestand waarin ik verkeerd had het gevolg was van een bijwerking van het medicijn dat ik had gekregen. Dat bedenk je toch niet? Dat je ter goeder trouw een medicijn inneemt en dat je dat bijna je leven kost?
Na een week in het ziekenhuis mocht ik naar huis maar had nog weinig spierkracht waardoor ik de eerste weken met een rollator heb gelopen. Gelukkig kon ik bij een fysiotherapeut terecht om mijn spieren te versterken. Ik ben via de bedrijfsarts aangemeld bij een psycholoog bij wie ik mijn verhaal kwijt kon.
Keuzes maken
En nu ben ik nog steeds bezig met het op peil brengen van mijn energie. Ik ga wekelijks een kopje koffie drinken op mijn werk en kom daar doodmoe van terug. De ene dag lukt het me om een flinke wandeling te maken waardoor ik de volgende dag als een dood vogeltje in mijn stoel hang. Ik ben natuurlijk al een heel stuk verder dan het was, maar ik baal er stevig van dat ik nog steeds keuzes moet maken in wat ik wel en niet aankan. Een verjaardag of een leuk dagje uit, als ik iets er vlak voor of na gepland heb, moet ik afzeggen of accepteren dat ik er de volgende dag van moet bijkomen. Ook tijdens onze cruise vakantie heb ik minder kunnen doen dan dat we normaal tijdens een cruise doen.
Ik ben er nog niet mee klaar.
Vertrouwen
Vandaag is het dus zover en ga ik met een nieuw medicijn starten. Ik ben er eerlijk gezegd wel een beetje huiverig voor. Ik weet dat het een heel ander stofje is wat er inzit en ik weet dat mijn arts weet dat ik niet goed op het vorige medicijn heb gereageerd dus daar heb ik wel vertrouwen in. Maar ik ben nu wel alert op eventuele gekke bijwerkingen want nog een keer zo'n reactie kan mijn lichaam denk ik niet aan.
Comentários