Dat moment dat je wakker wordt, nog half slaperig los komend van je droom en je niet realiseren waar je bent. Het gebeurd me de laatste tijd regelmatig. Het zweverige gevoel waarmee je je positie in de ruimte bepaald als een kompasnaald die het noorden zoekt.
Geluiden van buiten maken het zo nodig nog dramatischer. Een auto die voorbij rijdt, het legen van de ondergrondse container of stemmen onder het raam. Allemaal geluiden die je op de rand van slapen en waken brengen waardoor je droom wordt verstoord en je probeert te lokaliseren waar dat geluid vandaan komt.
Draaimolen
In ons vorige huis hoorden we die geluiden ook, zij het een stuk minder omdat het verkeer zich op enige afstand van onze woning verplaatste. Daarbij zaten de openstaande ramen aan de tuinkant van de kamer, zeg maar in het verlengde van het voeteinde van ons bed. Nu wonen we aan een weg waar redelijk wat verkeer langskomt en aan die kant is ook ons openstaande raam gesitueerd, aan de zijkant van het bed. Maar op een of andere manier heb ik die verandering blijkbaar nog niet geregistreerd. Alsof iemand abrupt de draaimolen stilzet.
Twilight Zone
Niet dat ik de hele dag als een zombie rondloop, maar het abrupte ontwaken heeft weldegelijk invloed op mijn humeur.
Sowieso kan ik er slecht tegen als ik word gestoord in mijn slaap. Zeker als ik net in een fijne droom zit, wetende dat die droom nooit meer terugkomt. Het zal vanzelf wel gaan wennen, die nieuwe slaapkamer met zijn geluiden van buiten, maar tot die tijd zal ik met enige regelmaat in die Twilight zone verkeren voor ik aan de dag kan beginnen.
Comments