De zondagochtend is bij ons een rustmoment in de week. Na een uurtje uitslapen langzaam wakker worden met een kop koffie en pas gaan douchen na het journaal van 12.00 uur. Een vaste prik is ook het programma van Ivo Niehe met daarin het item ‘De zondagochtend van…’ waarin een bekende Nederlander laat zien hoe hij of zij de zondagochtend invult.
Huub Stapel
Deze zondag kregen we te zien hoe acteur Huub Stapel zijn vrije zondagochtend besteedt. Tijdens het interview vertelde hij veel over vroeger, over het gezin waar hij uitkomt, zijn ouders en dat ze thuis geen cent te makken hadden maar wel altijd alles kregen wat ze nodig hadden. Onwillekeurig ga ik dan in gedachten terug naar mijn eigen jeugd waar ook bij ons thuis ieder dubbeltje moest worden omgedraaid, maar dat heeft niets afgedaan aan het gevoel van geborgenheid en gezelligheid.
Huub Stapel vertelde dat zijn ouders een snoepwinkel hadden en dat er hierdoor altijd veel vriendjes over de vloer kwamen. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen en ging in gedachten terug naar onze oude buurt. Hadden wij ook een snoepwinkel in de buurt die kinderen hadden van onze leeftijd. Op de hoek van de Laakweg en de Slachthuisstraat zat Toorts, een sigarenwinkel waar ook snoep verkocht werd. In mijn beleving vonden zij het maar lastig als je als kind met een kwartje binnen kwam om iets lekkers uit te zoeken. Ik kwam er dan ook niet zo vaak. Ik kan me dan ook niet herinneren dat zij kinderen hadden.
Brammetje
Onderweg naar school liepen we over de Rijswijkseweg en daar zat Brammetje. Zo noemden we hem altijd, ik heb geen idee of die man echt zo heette. Brammetje was ook een sigarenboer en verkocht hoofdzakelijk rookwaar. Maar achterin de zaak had hij een tafel met silo’s vol snoepgoed. Muntdrop, droppoeder, trekdrop, bazooka’s, salmiak, drop sleutels, noem maar op. Als je een stuiver had voelde je je daar koning te rijk want je kon dan wel 5 muntendropjes kopen.
Ik herinner me Brammetje als een oude man die echt de tijd nam om je te helpen. Hij behandelde je als klant. Of je nou met een stuiver kwam of met een gulden. Zijn vrouw was wat dat betreft wat minder geduldig. Vaak stond vlak voor schooltijd de winkel aardig vol met kinderen die nog wat snoepgoed wilden kopen maar geen keuze konden maken uit die overvloed van suikerwaren. Je moest dan op je beurt wachten waardoor het zomaar gebeuren dat je het laatste stukje naar school moest rennen om nog op tijd te komen.
Bijzonder toch dat een ogenschijnlijk onbeduidende man uit mijn jeugd nog zo’n fijne herinnering is. En dan niet alleen om alle lekkere dingen waar ik mijn zakgeld aan spendeerde, maar vooral om de manier waarop je als kind behandeld werd: volwaardig en waarschijnlijk met het idee dat we later als klant terug zouden komen om ons te storten op de duurdere waren in de winkel.
Herinnering
De sigarenwinkel van Brammetje is al heel lang verdwenen uit het Haagse straatbeeld en ik betwijfel of er überhaupt nog soortgelijke winkels bestaan, kleine buurtwinkels waar kinderen met wat kleingeld snoepjes kunnen kopen. Ondanks de beperkte financiële middelen in de meeste gezinnen van die tijd, koester ik herinneringen als deze en ik dank Huub Stapel dat hij Brammetje weer even bij me terugbracht.
Comments