Dromen zijn bedrog, toch?

Wat zijn dromen toch een raar fenomeen. We hebben ze allemaal, dromen. Al zal niet iedereen zich de dromen herinneren. Ik probeer ze altijd terug te halen en waar mogelijk te verklaren. In de meeste gevallen kom ik dan uit bij een film die ik heb gezien of een gesprek dat ik heb gevoerd. Bijzonder is wel dat ik regelmatig in mijn dromen naar een bepaalde plek ga, zoals de flat waar wij gingen samenwonen.

In mijn droom herken ik dan de flat (die er natuurlijk anders uit ziet dan in het echt) en zeg tegen mijn kinderen dat we hier vroeger gewoond hebben en dat het niet veel veranderd is. Ook ging ik vaak in mijn dromen terug naar de caravan van mijn ouders die ze bijna 30 jaar geleden hebben verkocht. Mijn moeder had nog een sleutel en we gingen daar een weekend naar toe. Ik zei dan tegen mijn moeder dat dat echt niet kon, dat ze die sleutel aan de nieuwe eigenaar moest geven. Maar ze was gelijk weer vertrouwd met haar spulletjes en vond het de gewoonste zaak van de wereld.

Droomwinkel

Heel bijzonder vond ik ook de dromen over een bepaalde winkel. Een kledingwinkel in de Oudemansstraat in Den Haag. In het echt zit daar geen kledingwinkel maar ik mijn dromen ging ik er regelmatig naar toe. Ik kocht daar dan iets leuks wat helaas de volgende ochtend niet in mijn kast hing. Het bijzondere was dat ik er jaren niet over had gedroomd en toen ineens weer droomde dat ik door en Oudemansstraat liep en wilde zien of de winkel er nog zat. Die zat er nog en ik ging naar binnen. De verkoopster herkende me na al die jaren en zei ‘dat is een tijd geleden, hoe is met je?’ Bizar toch?

Sleutel

De laatste tijd droomde ik steeds dat we in ons oude huis waren. De kinderen zijn dan tieners en we slapen in Cynthia’s oude kamer of op zolder. Nooit in de slaapkamer van de nieuwe bewoners. Ik heb dan nog (net als mijn moeder met de caravan) een sleutel van het huis en voel me schuldig dat we het huis zijn binnen gegaan. De bewoners zijn er nooit of komen er net aan. Vreemd genoeg vinden ze het prima dat we in hun huis zijn. Eén keer droomde ik dat ik in de kamer boven stond en ze aan zag komen rijden. Ik zwaaide naar ze en ze zwaaiden terug, waarop ik dan tegen de kinderen zeg dat we moeten gaan. Steeds zeg ik in mijn dromen dat ik de sleutel aan ze moet afgeven maar ik doe dat niet.

Vorige week zijn we er weer blijven slapen.  Vreemd genoeg was het huis toen zoals het in het echt ook is. Ik zei tegen Cynthia dat ze haar wasgoed moest opruimen want het staat zo slordig als de bewoners straks thuiskomen en onze rommel ligt er nog. Ik liep naar zolder om te zien of we niets vergeten waren en zag dat er niets aan de zolder is veranderd. Ik zei tegen Cynthia dat ik het gevoel had dat Tommie (onze kat die daar is overleden) ieder moment aan kon komen lopen.

Toen we beneden op de bank zaten zei ik ineens ‘ach kijk nou, ze hebben het tuinhuisje weggehaald…’ En toen kwamen de nieuwe bewoners thuis. Met een dochtertje in de kinderwagen ( voor zover ik weet hebben ze nog geen kind) kwamen ze binnen en ik verontschuldigde me wéér dat we zomaar in hun huis zaten. Ik vond dat ik nu echt de sleutel moest afgeven aan ze, want dit kon zo niet langer. Ik overhandigde de sleutel en had het gevoel dat ik iets afsloot.

Nu ik de sleutel niet meer heb, ben ik benieuwd of ik klaar ben met deze dromen. Het is immers hoog tijd om dat huis achter me te laten.