Vandaag is het een jaar geleden dat ik plotseling werd opgenomen op de intensive are. Een bizarre ervaring waar ik nog steeds niet van hersteld ben.
Vage klachten
Mijn klachten waren vaag: moe, hoofdpijn, geen eetlust, duizelig, wazig zien, zwalken en me amper bewust van mijn omgeving. Ze werden ook steeds erger zodat ik op het laatst alleen maar sliep en niet meer zelfstandig kon lopen. Mij spierkracht nam met de dag af. Uiteindelijk kon ik bij de huisarts terecht. Ik weet dat ik in de auto ben gestapt en daarna weet ik niets meer. Peter heeft bij de praktijk een rolstoel voor me gehaald en mij daarmee de praktijk binnen gereden. Alles wat daarna gebeurd is heb ik van horen zeggen, want ik kan me er zelf niets van herinneren.
Na wat onderzoeken door de huisarts werd er een ambulance gebeld die mij naar het ziekenhuis bracht. Van die hele rit weet ik niets. Ik ben naar de spoedeisende hulp gebracht waar ze allerlei onderzoeken hebben uitgevoerd en uiteindelijk werd ik naar de IC gebracht voorzien van een katheter en drie infusen.
Te goed voor de IC
Ik weet dat ik er heb gelegen, ik heb apparaten horen piepen, verpleging horen praten, ik kreeg zelfs regelmatig een heel vies drankje te drinken dat ik dan met een glas water mocht wegspoelen, ik weet dat Peter en de kinderen op bezoek kwamen en tegen me stonden te praten en volgens mij heb ik zelfs wat terug gezegd, al was het soms een late reactie.
Die dagen op de IC heb ik regelmatig liggen hallucineren. Ik zag herten door de kamer rennen, lichtflitsen van de ene naar de andere kant schieten, ik hoorde Bella (de poes) mauwen en het zal me niets verbazen als ik haar gevraagd heb wat er aan de hand was. Langzaam maar zeker kwam ik bij mijn positieven en uiteindelijk was ik “te goed voor de IC maar nog te ziek om naar huis te gaan” zoals een arts het uitlegde. Ik werd naar de verpleeg afdeling gebracht.
Hier werd mij duidelijk wat er met mij aan de hand was. Een week eerder was ik begonnen met een ander medicijn voor de behandeling van mijn diabetes en kreeg als bijwerking een ketoacidose. Wanneer dit niet (op tijd) wordt behandeld stoppen je organen waarna je in coma raakt en uiteindelijk overlijdt. Volgens de internist heb ik op het randje gebalanceerd.
Besef
Na een week ziekenhuis mocht ik naar huis en eenmaal weer thuis kwam het besef wat er gebeurd was en wat er had kunnen gebeuren als we later aan de bel getrokken hadden. Het idee dat ik zomaar zonder enig besef uit het leven had kunnen stappen, daar heb ik het erg moeilijk mee gehad.
Maar ik moest de draad weer oppakken en mezelf de kans geven om beter te worden. Met behulp van een fysiotherapeut heb ik mijn spierkracht kunnen verbeteren zodat ik geen rollator meer nodig had. Via de bedrijfsarts is er een psycholoog ingeschakeld waarmee ik een aantal gesprekken heb gevoerd. En via de huisarts heb ik met de ‘oude’ praktijkondersteuner, die aanwezig was toen ik daar naar binnen werd gereden, besproken wat er allemaal gebeurd is en met me gedaan is zowel in de praktijk als op de seh. Hierdoor heb ik de hele situatie een plekje kunnen geven.
Keuzes maken
Maar ik ben er nog niet. We zijn nu een jaar verder en ik heb nog steeds een behoorlijk energietekort. Ik merk dat ik nergens zin in heb, moeite heb met concentreren, moeite heb met drukte en met harde (omgevings)geluiden. Ik moet echt keuzes maken in wat ik ga doen. Maar als ik het vergelijk met hoe ik er een jaar geleden voor stond ben ik op de goeie weg. Het feit dat ik heb geaccepteerd dat dit mij overkomen is en dat ik nog met de nasleep moet dealen is ook een vorm van verwerking. Het blijft een uitdaging.