Je kent dat wel, je loopt ergens naar toe en halverwege denk je “wat ging ik ook al weer doen?” Naar mate de leeftijd vordert, wordt dat alleen maar erger. Maar ik merk de laatste tijd ook een ander fenomeen; als ik ergens naar toe ga ben ik altijd bang dat iets vergeet. Als ik naar mijn werk ga moet ik sowieso mijn werk telefoon en mijn toegangspas meenemen. Tegenwoordig (als ik er aan denk) leg ik dat ’s avonds al klaar zodat ik er smorgens niet aan hoeft te denken.
Ik ben jaren lang kind aan huis geweest bij Weight Watchers. Daar was het de bedoeling dat je alles wat je eet en drinkt opschrijft. Inmiddels heb ik mijn WW kaart al lang geleden bij oud papier gegooid maar nog regelmatig heb ik een soort van neiging dat ik iets moet doen als ik wat gegeten heb. Zoekend om me heen kijkend kom ik dan tot de conclusie dat ik niets meer hoeft op te schrijven. Hoe bizar dat dat soort handelingen zo'n gewoonte zijn geworden. En ja, ik heb het wel afgeleerd, maar zo af en toe....
Blauwe map
Ook als ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts (POH) ga sta ik nog te twijfelen of ik wel alles heb. Vroeger, toen er net diabetes bij mij was ontdekt, moest ik iedere controle een blauw mapje meenemen waarin al mijn waardes werden genoteerd. En ondanks dat dat mapje allang is afgeschaft en ik digitaal mijn waardes kan lezen zodra deze door het lab zijn ingevoerd, kijk ik nog steeds om me heen of ik alles heb als ik weer naar een controle ga.
Vanmorgen was ik weer bij de POH en aan het eind van ons gesprek vulde ze alvast het lab formulier voor de volgende keer in. “Wil je hem digitaal of zal ik hem uitprinten?” Ik keek haar een beetje wazig aan, digitaal? “Nee, print maar uit” riep ik. Ik moet toch iets meenemen als ik naar de prikpost ga bedacht ik me.
Ook voor de controle van mijn ogen moet ik weer een afspraak maken. “Ik heb het aanvraagformulier naar de optometrist gestuurd” zei ze. Nog net zo wazig als ik hiervoor keek, keek ik nu weer “hoef ik dan niets mee te nemen?” vroeg ik twijfelachtig omdat ik vorig jaar nog een formulier moest afgeven. “Nee hoor, je kan gelijk een afspraak maken, alle gegevens liggen daar al.” “Moet ik er nog wel naar toe of kan het al via de camera van mijn laptop?” grapte ik. Wie weet, over een paar jaar….
Boodschappen
Maar bij de simpele dingen van de dag slaat de twijfel ook nog wel eens toe, zoals bij het doen van de boodschappen. Voor ik de deur uitga check ik altijd of ik mijn sleutels heb, een boodschappentas, mijn boodschappenlijstje, portemonnee. Het zal de eerste keer niet zijn dat mijn zorgvuldig samengestelde boodschappenlijst nog op tafel ligt of dat ik wéér een plastic tasje moet kopen. Ik ben bang dat dit de komende jaren alleen maar erger wordt. Maar ach, zolang ik nog weet waar ik woon en weer gewoon thuis kom…..
Comments