Toen the Rubettes gingen spelen zijn we ook weer in de zaal gaan zitten. Vooral de drumact is iets wat we niet willen missen. Tijdens het eten had Anita aan Alan verteld dat we inmiddels de hele drumact uit ons hoofd kennen. Alan zei ook dat het net als een lied is. Toen John het publiek wilde opwarmen met zijn Gauranga mantra, zaten Anita en ik heel hard mee te roepen. Zó hard, dat we er zelf van schrokken, omdat er verder niet veel reactie uit de zaal kwam. John zei dat hij alleen achterin de zaal wat hoorde, maar dat de mensen vooraan ook mee moesten doen. Uiteindelijk kreeg hij (uiteraard) de hele zaal mee. Alan’s drumstick brak tijdens het spelen van de drumact in tweeën waardoor Mick bijna dubbel lag van het lachen. John gaf Alan snel een andere, zodat de act door kon gaan.

 

Na de drumact zijn Anita en ik de zaal uit geslopen om te beginnen met het opbouwen van de tafel. Na afloop van de verkoop en de handtekeningen sessie bleef John nog even met ons praten. We hadden het over de drumact en ik vertelde hem dat wij heel hard Gauranga hadden geroepen. Hij keek ons verbaasd aan en vroeg; “Waren jullie dat?” waarop hij heel hard in lachen uitbarstte. Hij vertelde dat hij van achteruit de zaal hard had horen roepen, maar hij had geen idee dat wij dat waren. Hij vond het prachtig! Hij zei wel dat dit tot nu toe de moeilijkste zaal was om mee te krijgen. Dat hadden wij ook al gemerkt.

Toen we na afloop alles hadden ingepakt en weggingen, zagen we de auto van Alan ook wegrijden. Alleen gingen zij de hele andere kant op! Ik probeerde nog met lichtsignalen duidelijk te maken dat ze verkeerd reden, maar ze hadden niet door dat ik het was. De volgende dag vertelden de jongens van het geluid dat ze die avond wel drie keer door the Rubettes zijn ingehaald. Ik ben nog vergeten te vragen hoe laat ze uiteindelijk in het hotel zijn aangekomen.