De herfstvakantie is begonnen. Niet dat ik daar iets van merk nu ik geen schoolgaande kinderen meer heb, maar de gedachten aan de herfstvakantie maakt me altijd wat melancholiek.

Niet alleen omdat de herfst is begonnen en het einde van het jaar zicht is. Eerlijk gezegd vind ik dit wel een fijn jaargetijde. De heerlijke geuren en mooie kleuren van de natuur maken me warm van binnen. Nee, bij herfstvakantie denk ik onwillekeurig terug aan de tijd uit mijn jeugd dat we naar de camping gingen. De Paasvakantie was altijd de start van het seizoen en tijdens de herfstvakantie sloten we de boel weer af. Daartussen gingen we ieder weekend en de hele zomervakantie naar camping de Jutberg.

Met het afsluiten van de caravan, sloten we ook het (kampeer) jaar af. We wisten dat we onze vrienden de hele winter niet zouden zien. Waarschijnlijk komt daar dat melancholische gevoel ook een beetje vandaan. Het vooruitzicht van die donkere wintermaanden legde een schaduw over de vrolijke herfstkleuren van het Veluwse bos. Uren lang kon ik door het bos slenteren terwijl ik de dorre herfstbladeren sloffend wegschopte. Toen onze hond nog leefde ging hij graag met mij mee, waarbij we samen op een van de zeven heuvelen op adem kwamen en de omgeving in ons opnamen.

Als ik nu naar buiten kijk, zie ik de weelderige bladeren van de oude berk in de tuin langzaam op de grond vallen. Nog even en er zijn alleen nog kale takken over. De bladeren hebben hun groene kleur verruild voor een mengelmoes van roodbruin en geel. Een prachtig gezicht en diep in mijn hart verlang ik naar zo'n boswandeling zoals ik die veertig jaar geleden met onze hond maakte. Dit jaar hebben we nog geen 'Veluwe gesnoven' zoals ik dat vaak noem. Eigenlijk zit ik te popelen om weer even op de Jutberg te gaan kijken. Helaas is er niemand meer waar we even langs kunnen gaan. Lekker wat oude herinneringen ophalen terwijl we omringt worden door de geuren en kleuren van het bos.

"Wat let je om te gaan?" zal je waarschijnlijk denken. Covid, om precies te zijn. Afgelopen weekend waren er weer veel te veel mensen in de bossen aan het wandelen. Ik wil daar niet een van zijn, hoe graag ik me ook wil laten omringen door de bossen.

Maar we hebben nog wel wat in het vooruitzicht;

Volgende maand gaan we een midweek naar een bungalowpark op de Veluwe. Ik hoop dat alles dan nog niet helemaal kaal is, zodat we nog van de herfst kunnen genieten. Gaan we eindelijk weer een keer Veluwe snuiven.